Bir Adam Yaratmak

Son zamanlarda beni müthiş biçimde içine alan, kalemine hayran bıraktıran, bir günde bitirmiş olsam da gün içinde mecburen elimden bıraktığımda özlediğim bir kitap olmamıştı tâ ki ‘’Bir Adam Yaratmak’’ı okuyana dek! Necib Fazıl beni bir kez daha zekâsı ve kalemiyle büyüledi.

Bu kitabın methine defalarca rastlamıştım ama okuduğum hiçbir övgü yeterli değilmiş, kendim okuyunca fark ettim.  Benim övgülerim de yeterli olmayacak.

Bir Adam Yaratmak’ı okumaya başladığınız anda kendinizi bir tiyatro salonunda buluyor; soluk alıp vermekten çekinircesine pürdikkat izliyor, sonunda da ayağa fırlayıp coşkuyla alkışlama hissinden kendinizi alamıyorsunuz. En azından bende bu hisleri uyandırdı.

Bugüne dek okumuş olduğum piyeslerin en iyisi olan Bir Adam Yaratmak’ta Husrev’in ruh çilesine şahit oluyorsunuz. Hatta şahit olmakla kalmayıp bunu birebir içinizde yaşıyorsunuz. Sahnedeki sizsiniz sanki, Husrev sizsiniz. Sahnedeki biziz aslında, Husrev biziz.

Piyes türünde yazılmış bu şaheseri tiyatroda ilk kez sergileyenlerden Muhsin Ertuğrul, Husrev karakterini ateş içinde kavrularak oynamış. Ben de aynı hislerle okudum; boğazımda ateşten dev bir yumrukla..

Konusundan detaylı bahsetmek istemiyorum ki heyecanı korunsun. Husrev’in ruh çilesinin tezahürü olan birkaç cümleyi şuraya bırakıp yazıyı sonlandırıyorum:

*’’Çok yalnızım. Yalnızlığımı gidermek için aldığım her tedbir, yalnızlığımı çoğaltmak oluyor.’’ sf.36

**’’Dostluk! O bir maymuncuk, o bir hırsız anahtarı! Evimizin kapısını açıyor, ruhumuzun kapısını açıyor, ne bulursa yakıp kül ediyor. Ne bulursa pazarda satıyor.’’ sf.66

***’’Dünyam elimden gidiyor. Bir el, altımdan bir şey çekiyor. Bir masanın örtüsü gibi bir şey. Onu çekiyorlar, her şey devriliyor. Her şey, onunla beraber kayıyor.’’ sf.67