Gönlüne ve kalemine hayran olduğum Necip Fazıl'ın piyes türünde yazdığı Reis Bey beni en az diğer eserleri kadar sarstı. Hakimlik mesleğini layıkıyla icra etmek uğruna kalbini kilitleyip salt akılla hükmetmek gerektiğine inanan bir Ağır Ceza Mahkemesi reisinin mühürlü kalbinin kilidini kıran çarpıcı bir hadiseyi konu edinen kitabı önce ne hissedeceğimi bilemeden sonra da derin bir teessürle okudum. NFK'nın fikir çilesiyle konuşturduğu kaleminin eseri nice cümlenin altını çizdim. Hepsini paylaşmak isterdim.. tüm insanlıkla.. Şimdilik üç paragraf alıntılıyor, gerisi için kitabı temin edip okumanızı kuvvetle öneriyorum.
*''Merhamet! Lügat kitabında bir kelime.. Onu öğretmek... İnsanlara acımayı belletmek.. Acımanın usüllerini, ana mektebi programına eş yürütmek.. Bütün cemiyeti mahşer arsasına benzer, bir acıma ve bağışlama zemininde toplamak, oradaki bir milyon bacalı, bilmem kaç milyon çarklı merhamet kombinasında çalıştırmak... İnsanda kötülük iktidarını döve döve pekleştirmek yerine, hohlaya hohlaya yumuşatmak, insanı kötülüğe iktidarsız kılmak...'' sf.126
*''Ağlayın çocuklar!.. Mazlumun, kendinde kıyılana, zalimin de kendinde kıydığına ağlayın! Mazlumun hesabı görülür; ya zalimin kaybettiği?.. Gözyaşına ulaşılmadıkça ele geçmez. Zalime daha çok ağlayın çocuklar...'' sf.89
*''Kalbim bütün dikişlerinden yırtıldı; yine mühürü istediğim gibi açılmıyor. Beş dakika uyusam, merhametsiz uyanıyorum. Yediğim yemeğin ilk lokmasında merhametli, son lokmasında zalimim!.. Ne yapayım ki, bütün kin ve garez duygumu, kendime, bütün af ve merhamet hissimi dünyaya çevirebileyim.?.. Ne etsem, nefsim arkadamdan yetişip payını almayı biliyor...''sf.141
28.01.2017
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder